Acts 2

Rozdział 2

1A gdy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy ^a, wszyscy byli jednomyślnie na tym samym miejscu. 2Nagle powstał odgłos z nieba, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i wypełnił cały dom, w którym siedzieli. 3Ukazały się im rozdzielone języki jakby z ognia, które spoczęły na każdym z nich. 4I wszyscy zostali napełnieni ^b Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami ^c, tak jak im Duch pozwalał mówić. 5A przebywali w Jerozolimie Żydzi, mężczyźni pobożni, ze wszystkich narodów pod niebem. 6A kiedy powstał ten szum, zeszło się mnóstwo ludzi i zdumieli się, bo każdy z nich słyszał ich mówiących w jego własnym języku. 7I pytali się nawzajem zdziwieni i pełni zdumienia: Czy ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczykami? 8Jak to jest, że każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? 9Partowie, Medowie, Elamici i ci, którzy mieszkają w Mezopotamii, Judei, Kapadocji, w Poncie i Azji; 10We Frygii, w Pamfilii, Egipcie i w częściach Libii, które leżą obok Cyreny, a także przybysze z Rzymu, zarówno Żydzi, jak i prozelici ^d; 11Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże. 12I zdumiewali się wszyscy, i dziwili, mówiąc jeden do drugiego: Co to ma znaczyć? 13Lecz inni naśmiewali się i mówili: Upili się młodym winem ^e. 14Wtedy stanął Piotr z jedenastoma, podniósł swój głos ^f i przemówił do nich: Mężowie z Judei i wszyscy, którzy mieszkacie w Jerozolimie, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie moich słów. 15Oni bowiem nie są pijani, jak sądzicie, bo jest dopiero trzecia godzina dnia. 16Ale to jest to, co zostało przepowiedziane przez proroka Joela ^g: 17I stanie się w ostatecznych dniach ^h – mówi Bóg – że wyleję z mego Ducha na wszelkie ciało i będą prorokować wasi synowie i córki ⁱ, wasi młodzieńcy będą mieć widzenia, a starcy będą śnić sny. 18Nawet na moje sługi i służebnice wyleję w tych dniach z mego Ducha i będą prorokować. 19I ukażę cuda na niebie w górze ^j i znaki na ziemi na dole, krew, ogień i kłęby dymu. 20Słońce zamieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie ten dzień Pański ^k, wielki i okazały. 21I stanie się, że każdy, kto wezwie imienia Pana, będzie zbawiony ^l. 22Mężowie izraelscy, słuchajcie tych słów: Jezusa z Nazaretu, męża potwierdzonego ^m przez Boga wśród was mocami, cudami i znakami, których Bóg dokonał przez niego wśród was, o czym sami wiecie; 23Wydanego zgodnie z powziętym postanowieniem ⁿ Boga oraz tym, co przedtem wiedział ^o, wzięliście i rękami bezbożników ukrzyżowaliście i zabiliście. 24Jego to Bóg wskrzesił ^p, uwolniwszy od boleści śmierci, bo było niemożliwe, aby ta mogła go zatrzymać. 25Dawid bowiem mówi o nim ^q: Patrzyłem na Pana zawsze przed moim obliczem, bo jest po mojej prawicy, żebym się nie zachwiał. 26Dlatego rozweseliło się moje serce i rozradował się mój język, a także moje ciało będzie spoczywać w nadziei. 27Nie zostawisz bowiem mojej duszy w piekle ^r i nie dasz swojemu Świętemu ^s doznać zniszczenia. 28Dałeś mi poznać drogi życia, a twoje oblicze napełni mnie radością. 29Mężowie bracia, mogę swobodnie mówić do was o patriarsze Dawidzie ^t, że umarł i został pogrzebany, a jego grobowiec znajduje się u nas aż do dziś. 30Będąc więc prorokiem i wiedząc, że Bóg zaręczył mu przysięgą, iż z owocu jego bioder, według ciała, wzbudzi Chrystusa i posadzi na jego tronie ^u; 31Przepowiadał to i mówił o zmartwychwstaniu Chrystusa, że jego dusza nie pozostanie w piekle, a jego ciało nie dozna zniszczenia. 32Tego to Jezusa wskrzesił Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami ^v. 33Będąc więc wywyższony prawicą Boga, otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego i wylał to, co wy teraz widzicie i słyszycie. 34Dawid bowiem nie wstąpił do nieba, a jednak sam mówi ^w: Powiedział Pan memu Panu: Siądź po mojej prawicy; 35Aż położę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod twoje stopy ^x. 36Niech więc cały dom Izraela wie z pewnością, że tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście ^y, Bóg uczynił i Panem, i Chrystusem. 37A słysząc to, przerazili się do głębi ^z serca i zapytali Piotra i pozostałych apostołów: Co mamy robić, mężowie bracia? 38Wtedy Piotr powiedział do nich: Pokutujcie ^aa i niech każdy z was ochrzci ^ab się w imię Jezusa Chrystusa na przebaczenie grzechów ^ac, a otrzymacie dar ^ad Ducha Świętego. 39Obietnica ta bowiem dotyczy was, waszych dzieci i wszystkich, którzy są daleko, każdego, kogo powoła Pan, nasz Bóg. 40W wielu też innych słowach dawał świadectwo i napominał ich: Ratujcie się od tego przewrotnego pokolenia. 41Ci więc, którzy chętnie przyjęli jego słowa, zostali ochrzczeni ^ae. I przyłączyło się tego dnia około trzech tysięcy dusz. 42Trwali oni w nauce apostołów ^af, w społeczności, w łamaniu chleba i w modlitwach. 43I strach ogarnął każdą duszę, gdyż wiele znaków ^ag i cudów działo się przez apostołów. 44A wszyscy, którzy uwierzyli, byli razem i wszystko mieli wspólne ^ah. 45Sprzedawali posiadłości i dobra i rozdzielali je wszystkim według potrzeb ^ai. 46Każdego dnia trwali zgodnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali pokarm z radością i w prostocie serca ^aj; 47Chwaląc Boga i ciesząc się przychylnością wszystkich ludzi. A Pan dodawał ^ak kościołowi każdego dnia tych, którzy mieli być zbawieni.